Net zoals we eerder met Beau Wortelboer en Jannes van der Ham hebben gedaan, kijken we nu met hoofdtrainer/coach Dirk Sparidans terug op het afgelopen reguliere seizoen. Hoe zit Orion Stars in de wedstrijd? Hoe ziet hij zijn eigen rol? En wat hebben soldaten en volleybalspelers gemeen? De coach deelt zijn perspectieven.
Dirk, hoe kijk je terug? Ben je tevreden?
“Ik zie, alles tot nu toe bekeken, hoge pieken en net iets te diepe dalen. We hebben een heel hoog niveau gehaald in de Champions League en bijvoorbeeld tijdens de thuiswedstrijd tegen Lycurgus. Tegelijkertijd zijn we niet stabiel genoeg geweest en is onze ondergrens nog niet hoog genoeg gebleken om echt te spreken van een constant, stabiel seizoen.”
Waar ligt dat aan?
“Veel factoren. Met veel mensen wil je dezelfde richting op, maar niet iedereen speelt op het beste van zijn kunnen. Je probeert in acties en gedrag de ondergrens zo hoog mogelijk te krijgen, waardoor je een zeker basisniveau als individu en als team, technisch, tactisch voor elkaar krijgt. Dat kost tijd, dat is normaal in teamprocessen. Maar je moet van elkaar op aan kunnen.
Vooral in het begin zijn we best wel boven onszelf zijn uitgestegen in de Champions League, wat niet altijd ons basisniveau is. We zijn nog steeds wel zoekend naar een balans.
Je vermogen om te leren als team is zo belangrijk. Dat is al heel vaak opgegaan bij ons. We hebben de Supercup en de BeNe-Cupfinale goed gespeeld, maar op een aantal momenten in de reguliere competitie hebben we niet thuis gegeven. Hoewel we titelverdediger zijn, denk ik dat we nu eerder de uitdager zijn dan de favoriet, dit seizoen.”
Hoe schat je de kansen in van Orion Stars in de volgende seizoenshelft?
“Vooropgesteld: Het is echt een goeie zaak dat we de Conference gaan spelen, dat die überhaupt eindelijk bestaat! Zoiets is een grote kans voor de club en de spelers om zich te laten zien. Gezien het niveau van Roeselare en Lycurgus over het hele seizoen en de punten die zij mee de BeNe-Conference in nemen, zullen zij een aardige voorsprong hebben. Ik denk dat wij daarin een outsider zijn. Als we ons topniveau halen, kunnen we van iedereen winnen, maar dan moeten we daar eerst nog in slagen.
De afgelopen jaren hebben we de rol van de favoriet gedurende het seizoen gehad. In de play-offs ging het dan nog weleens mis. Op basis van het huidige seizoen kunnen we vrijer spelen en proberen ons basisniveau te verhogen. Daar gaan deze wedstrijden bij helpen.”
Hoe vat jij jouw rol als coach/trainer samen?
“Ik ben verantwoordelijk voor het programma, wanneer we trainen, waarop we trainen. Da’s een veelomvattende rol. Ik stel mezelf vragen als: Waar liggen de zwaartepunten, welke focus wil ik leggen op het seizoen? Dat omvat de speelwijze, de manier van omgang met elkaar. Ik zie mezelf als iemand die het frame bepaalt. Uiteindelijk heb je elkaar heel erg nodig in het team en als staf. Je moet een manier vinden met elkaar om niet altijd hetzelfde te doen – DAT IS GROEI (nadruk door Sparidans, red.). Ik zie het als mijn taak om alles naar elkaar toe te brengen.”
Wat vind je mooi aan het trainersvak?
“Heel uiteenlopende dingen kunnen mij als trainer/coach inspireren: De sterke wil om iets te bereiken en wat voor gedrag daarbij hoort, de drive van spelers vind ik mooi, of van mensen die buiten de sport werken en ergens heel goed in willen worden. Daar leer ik van.
Ik verdiep me best veel in defensie, in leiderschap, tactieken, en het opereren van teams onder nog veel hogere druk dan in de sport (enkele podcastaanbevelingen van Dirk: Veldheren en Scherpschutters, red.). Leven en dood, van elkaar afhankelijk zijn op het slagveld, da’s natuurlijk anders dan een wedstrijd winnen of verliezen. Maar vraagstukken als hoe je ervoor zorgt dat je het beste in elkaar naar boven haalt, dat je op elkaar kunt bouwen – dat komt overal terug, dat vind ik razend boeiend. Dat is zo belangrijk, veel belangrijker dan de individuele motivatie, in het volleybal. Succes is altijd een combo van veel verschillende aspecten.
In elke situatie moet je dingen bespreken, elkaar begrijpen. Dat geldt ook voor mij als coach. Mijn ambitie reikt ook maar zover als wat het team toelaat: Wat kan het team aan, wat kan de persoon aan? Ik ben een facilitator en ik moet me ook kunnen aanpassen aan wat het team van me vraagt en nodig heeft.”
